کاربرد داپلر ترانس کرانیال در ارزیابی خطر سکته مغزی در بیماران با دریچه مکانیکی میترال

مقدمه: مشاهده سیگنالهای میکروآمبولی توسط فن آوری داپلر ترانس کرانیال در عروق مغزی بیماران دارای دریچه مکانیکی قلب یافته بسیار شایعی است. تقریبا تمامی این سیگنالها بدون علایم و نشانه های بالینی هستند. هدف از این مطالعه، ارزیابی داپلر ترانس کرانیال در تعیین احتمال سکته مغزی بیماران با دریچه مکانیکی قلب است. روش کار: این مطالعه توصیفی، بر روی 22 بیمار دریچه میترال از نوع سن جود در سال 1384 انجام شد. شیوع و فرکانس سیگنالهای میکروآمبولی در مدت یک ساعت و مونیتورینگ شریان مغزی میانی و زمان پروترومبین و inr (international normalized ratio) بیماران در زمان مونیتورینگ بررسی شده است. رابطه وقوع سکته مغزی بعد از تعویض دریچه، شدت درمان ضدانعقادی و فیبریلاسیون دهلیزی بر میانگین رتبه فرکانس سیگنالهای فوق مورد توجه قرار گرفت. آزمون mann-whitny برای تجزیه تحلیل آماری بکار گرفته شد و p کمتر از 0.05 معنی دار تلقی شد. نتایج: 77% از بیماران سیگنالهای میکروآمبولی را در مونیتورینگ عروقی داشتند. میانگین رتبه فرکانس سیگنالهای میکروآمبولی در بیماران با سابقه سکته مغزی بعد از تعویض دریچه میترال، 14.25 و در سایر بیماران 11.23 بود. که تفاوت آن معنی دار نمی باشد. در 6 نفر از بیماران با pt کمتر از 22 و pt بزرگتر از 2.5 میانگین رتبه فرکانس سیگنالهای میکروآمبولی 12.92 و در 16 نفر با pt کمتر از ثانیه و inr کمتر از 2.5 میانگین رتبه فوق 10.97 بوده است که تفاوت آن معنی دار نیست. در 13 نفر از بیماران ما با فیبریلاسیون دهلیزی میانگین رتبه فرکانس سیگنالهای میکروآمبولی 11.88 و در 9 نفر بدون فیبریلاسیون دهلیزی میانگین رتبه آن 10.94 بود که تفاوت معنی داری ندارد. نتیجه گیری: سیگنالهای میکروآمبولی ثبت شده در عروق مغزی بیماران دارای دریچه مکانیکال قلب، ماهیت فیبرینی نداشته و فرکانس این سیگنالها نیز بیانگر خطر ایجاد سکته مغزی در این بیماران نمی باشد. بنابراین انجام داپلر ترانس کرانیال در این بیماران ارزش بالینی نداشته و نمی تواند راهنمای پزشک در مورد شدت درمانهای ضد انعقادی در این بیماران باشد.